Lieve lezertjes,

Het spijt me.

Mew

Neen, er komt toch maar geen recensie van Franz Ferdinand's You Could Have It So Much Better, maar wel eentje van een veel betere plaat. Ik was na jaren zoeken het bestaan ervan bijna vergeten, maar toen ik in de Bilbo in Leuven die roze letters en de vrouwelijke toreador zag, wist ik het weer. Frengers! (Not Quite Friends, But Not Quite Strangers)

Dit was de cd die ik een jaar of 2 geleden had uitgeroepen tot de beste cd ooit, en toen ik het schijfje in mijn stereo stak, wist ik ook meteen weer waarom er in deze tijd van gratis - weliswaar illegale - muziekdownloads, toch nog steeds mensen zijn die hun cd's liever kopen. Dit klonk gewoonweg nog tien keer beter dan de gedigitaliseerde versie!

Alles aan deze plaat klopt gewoon: relatief veel variatie zonder echt van de stijl af te wijken, de opbouw naar de climax in sommige van de nummers (She Spider, Comforting Sounds), de teksten, de complexiteit van sommige riffs (156), de breekbare stemmen, de opeenvolging van de nummers, en nog zoveel meer.

Deze plaat mag dan (nog) geen klassieker zijn, toch raad ik iedereen aan om zich deze cd aan te schaffen. Meer zelfs, omdat ik vind dat iedereen Mew moet leren kennen, wil ik mijn cd aan iedereen die dat wenst uitlenen. (Daarna koopt u hem zelf wel!)

Enkele weken geleden bracht Mew trouwens een tweede plaat uit: And The Glass Handed Kites. Deze keer zal ik mij echter niet tevreden stellen met maanden zoeken, maar zal ik eventjes lief kijken naar mijn papa, zijn creditcard lenen, en de cd gewoon online bestellen!

Actie!

Na alweer enkele maanden stilte, heb ik beslist om hier nu toch echt eens werk van te maken. Mijn probleem was al die tijd, dat ik niet wist wat ik met deze ene pagina op dat grote wereldwijde web moest aanvangen. Moest ik een fotoblog maken, een politiek blog (weinig waarschijnlijk, daar politiek me niet echt interesseert), een muziekblog, of moest ik gewoon bloggen over de onwaarschijnlijke dingen die ik meemaak?

Welnu, ik heb beslist me daar allemaal niets meer van aan te trekken, en te posten waar ik op dat ogenblik zin in heb. Vandaag een foto, morgen misschien een besprekinkje van "You Could Have It So Much Better". (Misschien ook niet, omdat ik er niet veel meer over weet te zeggen dan dat het een fantastische plaat is, en ik niet kan wachten tot 27 oktober.)

Maar updates komen er! Beloofd! Ik heb foto's in een rijtje staan, dus zelfs als ik morgen niet weet wat schrijven, kan ik jullie nog altijd een foto tonen. Deze foto is trouwens een foto van het standbeeld dat voor Schloss Charlottenburg in Berlijn staat. En ik ben er wel fier op, al zeg ik het zelf.

Idlewild - Warnings/Promises

Je kan me veel verwijten, maar niet dat ik mezelf niet ken. Zoals voorspeld is "een dezer dagen" dan toch "volgende maand" (en zelfs veel later) geworden. Dat heeft veel te maken met het feit dat deze cd me niet echt zin geeft om er een recensie over te schrijven. Niet dat hij slecht is, maar het is Idlewild niet. Of tenminste, het is iDLEWiLD niet. Het enige liedje op de hele cd die enigszins aan hun ruige verleden doet terugdenken, is El Capitan, en dat lijkt dan nog op een grote "in your face" voor de 'old skool' fans die zich niet kunnen verzoenen met de transformatie die de groep heeft meegemaakt.

Gelukkig is Bob er nog met Degrassi.

Idlewild-belofte

Na mijn uitgebreide Green Day-adoratie die in mijn blogloze periode terug was opgeflakkerd, is het nu weer de beurt aan Idlewild. De arrogante Schotse pseudo-intellectuelen die na drie geniale platen beslisten dat harde muziek (door velen punk genaamd, ik ga niet akkoord) toch niet hun ding was, hebben sinds gisteren een nieuw album uit.

Ik zal ervoor proberen te zorgen dat hier een dezer dagen een uitgebreide bespreking van dat album, Warnings/Promises genaamd, te vinden zal zijn. Ik beloof echter niets, want belofte maakt schuld. (En mij kennende kan "een dezer dagen" evengoed "volgende maand" betekenen, maar dat zal ik uiteraard proberen te vermijden.)

Morrissey - You Are The Quarry

Na lang wachten eindelijk nog eens een update. Niet dat ik geen tijd had... Neen, ik wist gewoon niet waarover ik moest schrijven. En dat is in een tijd van onthoofdingen, extreem rechts overwinningen en het proces Dutroux eigenlijk nogal vreemd. Het is niet zo dat ik over die onderwerpen geen mening heb, maar er zijn al honderden blogs die deze onderwerpen behandelen, en de mening van een 17 jarig meisje kan waarschijnlijk toch maar bitter weinig mensen boeien. En eerlijk gezegd ben zelfs ik het al beu om over deze zaken te lezen.

Aan wat m'n update dan wel gewijd zal worden, is Morrissey. Enkele weken geleden kocht ik z'n nieuwe album You Are The Quarry, en ik moet zeggen, ik was diep onder de indruk. Ik had eigenlijk nog niet veel van z'n solowerk gehoord, maar mijn redenering was dat muziek van het Smiths-brein wel goed MOEST zijn... En ik kreeg gelijk.
het eerste nummer America, You Are Not The World trekt al meteen ieders aandacht met zinnen als “America, your head’s too big” en “where the President is never black, female or gay”. Verder bestaat de plaat uit enkele nummers die heel sterk aan The Smiths doen herinneren. Ik denk hierbij vooral aan How Could You Possibly Know How I Feel?, I Have Forgiven Jesus en Come Back To Camden. Ook de single Irish Blood, English Hearts en The First Of The Gang To Die zijn klassenummers. Ze zijn ietwat sneller dan de rest van de plaat, en ik kan het meezingen ervan ongmogelijk laten.
Mijn conclusie? Deze plaat blijft zeker nog enkele weken in m'n cd-speler, maar zal uiteindelijk toch moeten onderdoen voor m'n collectie Smiths-albums.

Bad Religion (AB Brussel, 19/05/04)

De set die deze old-skool punk-rockers speelden was enigszins voorspelbaar, maar dat maakte het optreden er zeker niet minder goed op. Wat dat wel deed, was het asociale publiek dat totaal geen rekening leek te houden met wie voor, achter of naast hen stond. Maar zelfs dat kon de pret niet bederven.

Klassiekers zoals Sorrow, Atomic Garden, Bad Religion, You, Supersonic en nog een hoop van hun energieke songs, werden afgewisseld met enkele nieuwe nummers en een reeks flauwe moppen van zanger Greg Graffin. (Die oa na te beweren dat hij over een goeie conditie beschikte enkele pirouttes maakte en zich vervolgens met veel show languit op het podium liet vallen.) In totaal speelden ze minstens 25 nummers, en alsof dat er nog niet genoeg waren, bracht de groep onder luid gejuich nog 3 bisnummers. Along The Way, Punk Rock Song en American Jezus. Een mooie afsluiter voor een meer dan geslaagde avond.


Dit verslagje is ook terug te vinden bij EarTeam.

Bedelaars & Rubens

Vandaag was ik op schoolreis in Rijsel. Echt een interessante stad: veel winkels, mooie gebouwen en (in het kader van Lille 2004) mooie kunstwerken (vb. het omgekeerde bos op La place Charles de Gaule en het roze station).
Maar toch was er één iets dat echt vervelend was: bedelaars.
Ze zaten echt overal. De ene waren al wat vervelender dan de andere, maar één vrouw sloeg echt alle records.
Samen met enkele klasgenoten zat ik op een terrasje rustig wat te eten. Opeens komt een oude vrouw met een kartonnetje in haar hand op ons afgelopen. Ze zei dat ze geld wou, maar dat wou geen van ons zes haar dat geven. Toch bleef ze staan, en om van haar af te raken gaf één van m'n klasgenoten haar uiteindelijk een boterham. Maar dat moest de vrouw niet hebben... Nee... Geld wou ze. Dat bewijst volgens mij toch wel dat veel bedelaars doen alsof.
Wat ik wel kan appreciëren zijn straatmuzikanten. Die doen tenminste nog iets voor hun geld. Zo waren er in één van de winkelstraten twee jonge mannen (waarschijnlijk studenten) gitaar aan het spelen. (En eigenlijk waren ze niet eens echt aan het bedelen, maar cd's aan het verkopen.) Verder stond er in een nogal smal straatje tussen 2 FNAC's in iemand viool te spelen... Echt prachtig. Ik zou zeker nog wat langer geluisterd hebben, moesten m'n klasgenoten dat ook gewild hebben.

En naast het feit dat bedelaars vervelend zijn, heb ik in Rijsel ook nog geleerd dat ik schilderijen van Rubens absoluut niet mooi vind. Op vele van de schilderijen klopten de verhoudingen niet (vooral met benen leek hij moeilijkheden te hebben), de dieren waren steeds nogal vreemd (paarden met een metaalachtige glans, een koe met een kop die op de kop van een hond leek,...) en op zeker een vierde van de schilderijen stond er een vrouw in haar borst te knijpen. En nee, ik zou het zeker niet beter kunnen, maar er zijn toch echt wel veel schilders die 1000x beter kunnen schilderen dan hij. Jan van Eyck bijvoorbeeld... Dat was pas een kunstenaar.

Kinesis

De eerste post van m'n compleet vernieuwde blog... Ik vond de vorige lay-out wel mooier (flashier enzo), maar van deze zitten de comments geïntegreerd in de template. En da's wel handig enzo. Maar goed... Ik ga nu ook geen hele post vullen over de blogger vernieuwingen.

Na het linkje van deze collega-blogger voelde ik mij verplicht om eindelijk eens werk te maken van de eigenlijke verrijzenis van m'n blog. Maar omdat het al laat is, heb ik niet veel zin om met geleerde praat af te komen (al was het maar omdat ik dat sowieso niet kan, maar allez...) en zal ik jullie gewoon een fantastische band aanraden:


KINESIS - de officiële site
KINESIS - fansite die eigenlijk 10 keer beter is dan de officiële site (met o.a. MP3s van hun uitverkochte demos)