Mew

Neen, er komt toch maar geen recensie van Franz Ferdinand's You Could Have It So Much Better, maar wel eentje van een veel betere plaat. Ik was na jaren zoeken het bestaan ervan bijna vergeten, maar toen ik in de Bilbo in Leuven die roze letters en de vrouwelijke toreador zag, wist ik het weer. Frengers! (Not Quite Friends, But Not Quite Strangers)

Dit was de cd die ik een jaar of 2 geleden had uitgeroepen tot de beste cd ooit, en toen ik het schijfje in mijn stereo stak, wist ik ook meteen weer waarom er in deze tijd van gratis - weliswaar illegale - muziekdownloads, toch nog steeds mensen zijn die hun cd's liever kopen. Dit klonk gewoonweg nog tien keer beter dan de gedigitaliseerde versie!

Alles aan deze plaat klopt gewoon: relatief veel variatie zonder echt van de stijl af te wijken, de opbouw naar de climax in sommige van de nummers (She Spider, Comforting Sounds), de teksten, de complexiteit van sommige riffs (156), de breekbare stemmen, de opeenvolging van de nummers, en nog zoveel meer.

Deze plaat mag dan (nog) geen klassieker zijn, toch raad ik iedereen aan om zich deze cd aan te schaffen. Meer zelfs, omdat ik vind dat iedereen Mew moet leren kennen, wil ik mijn cd aan iedereen die dat wenst uitlenen. (Daarna koopt u hem zelf wel!)

Enkele weken geleden bracht Mew trouwens een tweede plaat uit: And The Glass Handed Kites. Deze keer zal ik mij echter niet tevreden stellen met maanden zoeken, maar zal ik eventjes lief kijken naar mijn papa, zijn creditcard lenen, en de cd gewoon online bestellen!